Dikt

...medan ein ventar på oppdatering...

Hadde planar om oppdatering. Dvs. (liten verbtidskorreksjon):
Har planar om oppdatering. Men på magisk vis, som så mange gonger før, skjer ting ikkje av seg sjølv uansett kor lenge og hardt ein tenkjer på dei. Og sidan det no har gått opp for meg at det er ca. 10 dagar att til konteeksamen, at eg berre såvidt har begynt på pensum og at hjernen min har litt vanskelegare på å halda på tal og greske bokstavar når dei inngår i ein statistikksamanheng heller enn ein lingvistikksamanheng, kan det henda det blir ei stund enda før det kjem ei ordentleg oppdatering.
I mellomtida, i staden for pausemusikk, eit lite dikt eg oppdaga for ei stund sidan, medan eg framleis følte eg hadde tid til å lesa på eit koseleg nordiskpensum som eg no (foreløpig) bokstaveleg tala har lagt på hylla:

BRIGDE

Hugbód som fyrr leika hauk over hauk
i storstilla blå
og solblanke ned over tankane strauk,
er ingen stad høyre hell sjå.

Stride som strålande kvæde dei kvad
og lyste seg leid.
No er det att berre burtblåsne blad
ein haustdag pa villande heid.

Mjukar enn myrull som voggar i vind
langt inn i fjell,
er minni som sviv gjenom mannasinn
ein skybleik og blåsande kveld.

Olav Aukrust