Myce rart ein kan komma til å tenca på når ein eigentleg burde skriva innlevering om sterke og svake sider ved den komparative metoden i historisk lingvistikk. Affiks, for eksempel. Eigentleg er eg ein stor tilhengar av affiks. Og xølv om me har ganske mange fine på norsk, føler eg av og til at det hadde vore fint med enda fleire. Saknar litt å kunna gjera noko lite eller koseleg eller nusseleg med å smetta på ein -ito eller ein -ino eller ein -etto eller ein -illo (litt sånn alt etter humør og grad). Og å kunna uttrykka at noko er stygt og fælt med ein -ejo eller ein -accio, eller stoooooort ved å henga på -one eller -ote. Men kanxe det viktigaste er å utnytta betre dei me faktisk har, om det så er nynorsk eller bokmål. Og innanfor prefiks-kategorien finst det uante uutnytta mogelegheiter trur eg. Dessutan er det ingenting som hindrar oss i å kombinera både den eine og den andre (og den tredje, dersom me innfører nokre infiks - trur nemleg icce dei finst på norsk, men det skal eg icce sverga på) typen.
Samtidig er eg veldig fornøgd med norske ordsamanseccingsmogeleg- heiter, som gjer f.eks. februarettermiddagslesesalstrøyttleiksblogging til eit mogeleg, om enn kanxe bittelitt tungt, ord.
Grunnen til at eg i det heile teke kom til å tenca på dette er at eg under ei februarettermiddagslesesalstrøyttleiksinternettsørfingsøkt var innom Elin sine blogg-kommentarar og forelska meg i ordet "befjongelse". Men dette er jo eit nei-nei-ord på nynorsk, pga. dei frykteleg bokmålske affiksa. Så no lurar eg på korleis det ville seiast på nynorsk.
Fjonging? Forfjonging? Påfjonging? Oppfjonging? Åtfjonging? Er open for gode forslag. Alltid nyttig å utvida ordforrådet sitt.
Og dersom det er nokon som lurar så testar eg for tida ut
i tydinga [ç] og i tydinga [ʃ], for å xå om den norske rettskrivinga blir litt meir logisk slik og om det kan gi ein funkxon til desse stakkars unyttige bokstavane. Litt uvant, så det er mogeleg eg sleivar litt med konsekvensen her og der.
9 comments:
Hmmm... Vanskelig. Dette må betenkes nøye. Gikk umiddelbart for åtfjonging, men ved nærmere ettertanke er muligens forfjonging også et alternativ, selv om prefikset her muligens gir en utilsiktet assosiasjon om for mye fjonging. I den sammenhengen kan man jo selvfølgelig spørre seg om dette er en reell mulighet. Kan det egentlig bli for mye fjonging?
Trur kanxe at viss ein prefikserar over- (overforfjonging el. overåtfjonging) så blir det for myce fjonging (evt. kan ein bruka eit tysk prefiks som über- viss det skulle vera meir kontekstpassande). Icce alltid det er så nøye om noko er mogeleg slik i realiteten, kan henda det er greit å ha eit ord for det uansett.
Som for eksempel øyeblikksdød, uvirkelighetsrealitet, sjokoladeangst, fotballspillergeni, ennhåhåraddis, elgrogn (som faktisk var et tema i bilen på vei til fetterkonfirmasjon et år)eller freudianerbluferdighet.
Btw, Haldis klager på stavingen din. Hun mener det står /isse/ ikke /ikkje/..
I dag har eg faktisk lært på lingvistikkførelesning at det er noko som heiter omgrepsrealisme. Omgrepsrealisme vil seie, meir eller mindre, at ein trur noko er reelt fordi det har eit namn. Så det er berre å dikta opp namn, å så vips så ar du skapt ein ny ting/omgrep/konsept.
Litt usikker på om eg har lyst på ei forklaring av elgrogn eller icce...
PS: Det står like lite [is:e] som det står [il:e] eller [in:e]!
Er i utgangspunktet positiv til mer bruk av c og x på norsk (spesielt x). Savner dog z, og synes derfor du burde finne bruk for den også.
Alle s'ene! Og alle k'ene med q. Zqal tro om eg icce qanxe e inne på noqqe her....
Jeg falt også umiddelbart for åtfjongelse!
Snasent Elin! Veldig fan av den setningen der:-)
Jeg er meget imponert over denne nye befjongede zqriveztilen! Og jeg ztemmer gjerne på Silje (egennavn qan vel liqevel zqrivez på avviqende måter?)og Elin som nye zpråqminiztere! Qanxe dere zqal bli aqtive i politiqqen, zliq at vi gode borgere qan få gode alternativer å ztemme på?
Post a Comment