Svart hol

Eg har eit svart hol i hjernen min av og til. Det kjem og går litt, men i dag er det definitivt til stades og syg til seg alt som kjem i nærleiken av det, med det resultatet at idear og tankar forsvinn sporlaust frå ein augeblunk til neste. Eg les ei setning på ei nettside, tenkjer "dette kan eg bruka", klikkar på Word- dokumentet mitt og har gløymt ikkje berre det eg skulle skriva, men kva heile nettsida handla om. Eg set inn ei fotnote og går inn i EndNote, men før eg har komme so langt har eg gløymt kva eg skriv om og kva for ei bok eg difor skulle sitera frå, for ikkje å snakka om sidetalet.
Det går framover, men sakte sakte...
Skilpaddetempo. Snigletempo.
Tilbakeståandegullfiskhukommelsestempo.

No more Avisturking

Har i dag vore på BT og spurt om det gikk an å få kjøpa ein aviskassesak. "Aviskassesak?" sa mannen i informasjonen og smilte. Og so gikk han og henta ein svart postkasse med BT-logo. OK, tenkte eg, og spurde kor mykje han ville ha for han. "Du ser so grei ut at den skal du få av meg", sa mannen, og pakka han i ein plastpose for meg. Og eg gikk ut i vårsola og kjøpte espresso og velviljen min mot BT var gjenoppretta.
Har vore litt småsur på dei i det siste, noko som mest er avisbudet sin feil. Veit jo frå før at avisbud generelt er litt tilbakeståande (ikkje at eg har møtt eit avisbud, trur ikkje det er so ofte me er ute og luskar på same tid av døgnet, men slik frå handlingane å dømma kan iallefall ikkje våre avisbud vera spesielt intelligente), men kor vanskeleg kan det eigentleg vera å levera oss èi turr avis (fortrinnsvis dagens - tenk at eg måtte slå opp i engelskordlista for å finna "fortrinnsvis" på norsk!) kvar morgon? I tillegg til at budet føler for å legga avisa ute på dagar med heftig regn (men gjerne i postkassa når det er opplett) har me fleire helgar no (stort sett kvar helg faktisk) berre fått avisa èin dag. Denne veka fekk me laurdagsavisa på måndag, og stadig oftare er avisa ikkje kommi når eg er klar for frukost. At det er litt ork å ta på seg sko for å gå heilt bort til postkassa om morgonen er jo ikkje budet sin feil, men det er enda ein god grunn til å skaffa seg ein boks nærare.
Men utdeling av gratis avisboks tykkjer eg er eit svært positivt trekk, og viss me kan få dette nye vidunderet på plass i kveld ser eg for meg at all avisproblem er løyst for all framtid!

Dagens absurditet

Ved-sida-av-meg-på-lesesalen-Rakel fekk nettopp denne SMSen (frå eit ukjend nummer):
"hva heter frida? hva heter du?"
Eit av livets store mysterium...

Bokblogging I, del 2

Bokblogging I, Part 2, by -Silje-. This is an AraMateix publication. All AraMateix publications are not in the public domain. Recording by -Silje-

Observasjon 1: Kvifor, når handlinga føregår i Irland og forfattaren er irsk og irsk engelsk er ein av dei stiligaste variantane av engelsk, skulle eg ynskja å høyra boka lesi på heavy USAnsk?

Observasjon 2: Eitt problem med lydbøker er at det har fryktleg mykje å seia (iallefall for meg) om ein likar stemma og lesemåten til opplesaren. Mi første lydbok vart lesi av Peter Bobby, som i tillegg til å vera svært USAnsk hadde ein lite behageleg leserytme i første del av boka.

Konklusjon førsteinntrykk: På ingen måte overtydande, men eg bestemde meg likevel for å halda fram, mest fordi eg har litt tvangstankar i samband med ideen om å ikkje lesa ferdig ei bok, men delvis òg for å ikkje vera pinglete og gi opp Mr. Peter Bobby, the Artist og Prosjekt Lydbok slik med ein gong. Alle fortener visstnok ein sjanse til (litt usikker på dette, prinsipielt sett, men let tvilen komma alle til gode i dette tilfellet).

Lesinga tok seg heldigvis opp. Ikkje at Mr. Bobby vart noko mindre USAnsk, men han vart hakket mindre irriterande. Er litt usikker på om den mystiske rytmen og tonefallet i første del var eit resultat av at han prøvde å tilpassa seg hovudpersonen sin unge alder, eller om det berre var det at han vart meir van med å lesa etter kvart. Sette uansett pris på endringa.
Boka derimot, tok seg ned. Ho har berre fem kapittel, som iallefall i lydbokversjonen er delte opp i mindre deler, og dei to første kapitla tek for seg barndommen til the Artist. Kapittel tre er ei einaste lang dommedagspreik. Masse "du skal brenna i Helvete og pinast i all Æve for at du ikkje gjer som Gud har gitt deg beskjed om" og deprimerte og angrande filosoferingar om ei syndefull fortid (mest pga. hyppig omgang med prostituerte) og ei grusom framtid i Helvete frå the Artist si side. Utanom nokre småinteressante skildringar av Helvete (men har lese mykje meir interessante skildringar andre plassar, Dante f.eks...), var det ikkje spesielt mykje eg fekk ut av denne delen av boka og etter fleire timars svovelpreik var nok ikkje konsentrasjonen om det som strøymde inn i øyrene mine so stor lenger. So, eit stykkje ut i kapittel fire (dersom eg hugsar rett), går the Artist i kyrkja, finn ein prest og legg ut om syndene sine i detalj, i god katolsk stil. Deretter kjenner han seg ovanpå og overlegen og fødd på ny ei stund, før han mot slutten av boka (dersom eg skjønte dette rett) endeleg konverterar til ateismen (eller iallefall agnostisismen). Mot slutten tek det seg litt opp att, sjølv om dei djupe filosofiske samtalane er litt harde å følgja, spesielt dersom ein er litt trøytt og omringa av høglydd trafikk i bergensvêr. Det skal òg seiast at latinen min på ingen måte er god nok til å fylgja replikkane i dei tilfella dei ikkje er omsette, og at å høyra ein USAnar lesa latin er eit lite Helvete i seg sjølv.

Andre observasjonar: Det hadde vore ein god idé å dela opp bøkene i mindre deler, for det er ikkje alltid det passar å høyra ei 45 min. lang opplesing og dessutan likar ikkje mp3-spelaren min dei - han blir sur og gretten og har det med å låsa seg litt og generelt skapa trøbbel i rein protest. Dessutan burde dei kutta litt ned på introduksjonane. Det er verkeleg ikkje påkrevd at dei opplyser meg om kva bok eg høyrer på, kven som har skrive ho, kven som les osb.osb. i byrjinga av kvar einaste ny del.

Konklusjon: Ikkje overtydd om at lydbok er heilt min ting, men framleis heller ikkje overtydd om at det er ein dårleg idé. Problemet blir å finna kombinasjonen rett bok og rett opplesar. Har no rydda meir plass på mp3-spelaren for å kunna ha deler fleire bøker der om gongen, slik at eg har litt å velja mellom. Har lasta ned meir litteratur, både romanar, faglitteratur, poesi og noveller, på diverse språk, og satsar på å finna den perfekte lydboka snart.
Will let u know...

End of Bokblogging I.

Ord på kryss og skrå - Ei forteljing om frustrasjon

.
Korleis seier ein eigentleg "haldningskampañe" på spansk?!?!
Kan Wikipedia stolast meir på som omsetjingsassistent enn som kjelde?
Skal ein velja å bruka "prevalente"eller "preponderante"?! - og kvifor slik ei overflod av fjonge&fengjande ord i denne contexto når det ikkje går an å oppdriva eitt einaste ynkjeleg lite eit til neste setning?!
Kviforkviforkvifor (helvete, helvete!) kan ein ikkje Ctrl-Z'e EndNote?!?!
Burde nettordlister eigentleg ha nok psykologi til å ha dårlege og gode dagar, slik at Diccionario de la Real Academia Española er amigo med meg i dag og finn alt eg leitar etter, medan WordReference derimot er meir på jordet enn vanleg og berre surmular? (Og gir det eigentleg meining å seia at eit omsetjingsprogram oppheld seg på ein åker?)
Korleis uttrykkjer ein "input" på andre språk enn engelsk? Innputt? Meir spesifikt i ein diskusjon om behaviourisme? (Bør ein eigentleg nedlata seg til å diskutera behaviourisme i det heile...?)
Kvifor har alle spr`k sine tastatur nokre teikn plassert p`usannsynleg lite praktiske stadar? Og kvifor skulle eg vilja ha den idiotiske "caps lock"-tasten på ein slik utsett plass når eg brukar han circus ein gong kvar kongedaude? Dessutan: kvifor, n`r Word kan kjenna att spr`ket eg skriv p`, er Windows so utruleg tilbakestànde npr det gjeld `skjñnna kva for eit tastatur eg vil ha til ei kvar tid?
Finst det ord for "todeling", "tredeling" osb. på andre språk? Korleis skal ein elles uttrykka dette effektivt? ("deling i tre" er ikkje effektivt...)
Kvifor kjem eg ikkje på fabelaktig profesjonelle uttrykk som "tek sikte på", som fint&flott oppsummerar akkurat det har lyst til å seia, når eg skriv på norsk?! Å komma på det medan eg skriv spansk er jo heilt futilt!
Kvifor har ikkje nokon laga ei ordliste som omset fabelaktig profesjonelle uttrykk som "tek sikte på" til andre språk?

Nokre gonger trur eg hjernen min har ei språkfeilkopling ein stad. SPANSK NO! ¡Español! ¡Olé! ¡Caramba! #Nein nein nein!!#

Kanskje på tide å call it a Day. Sjølv om denne eigentleg ikkje har gjort seg fortent til mayuscula...

Dagen eksperiment: Avisturking

.
a) Turketrommel
Ganske sjølvforklarande vil eg tru...
- Resultat: Avisa går i oppløysing lenge før ho er turr. Ingen suksess.

b) Stykejarn
Ein gammal butlerklassikar som det viser seg at ein ikkje treng butlerskule for å meistra.
Forsøk 1: Med tørkapapir på toppen av øverste blad
- Resultat: Ikkje spesielt effektivt (men fungerar kanskje dersom sin har mei tålamod enn meg...)
Forsøk 2: Med tørkepapir mellom blada
- Resultat: Mykje meir effektivt, spesielt dersom ein har ubegrensa tilgang på nytt og turrt tørkepapir
Forsøk 3: Utan tørkepapir (kan kombinerast med 2)
- Resultat: Kanskje det mest effektive, men gir risiko for misfarga klede for folk som ikkje har eit strykejarn kun til avisstryking
NB: Det kan vera ein god idé å plassera noko mellom underste blad og underlaget dersom ein ikkje vil ha toppen av tørketrommelen sin (evt. anna underlag) dekorert med Nemistriper (evt. andre bilde/tekst frå underste blad).

c) Lufttørking
Kan gjerast på mange måtar, t.d. -> sjå illustrasjon
- Resultat: Forløpig uvisst, men det ser lovande ut. Dette er den mest tidkrevjande metoden, men kan anbefalast (tru det eller ei, men dette er det faktisk lov å skriva på nynorsk) dersom ein ikkje har det spesielt travelt med å lesa avisa, då det òg er den minst arbeidskrevjande.

Bokblogging I, del 1

Inspirert av Haldis tenkte eg kanskje eg skulle hengja meg på bokbloggebølgja, òg sidan eg ofte får litt behov for å dela det med andre når eg er spesielt imponert, spesielt lite imponert eller elles spesielt sterkt påverka av ei leseoppleving. So her kjem Bokblogging del I:

Bokblogging I, Part 1, by -Silje-. This an AraMateix publication. All AraMateix publications are not in the public domain. Recording by -Silje-

Sidan me no har flytta ut på landet og det ligg trintom ein halvtimes gange mellom hus og lesesal, noko som utgjer ein times mp3-tid for dagen, tenkte eg at det kanskje kunne vera verd å testa konseptet lydbok (hadde forsovidt lydbøker då eg var liti, av typen som seier plingeling når ein skal bla om til neste sida i bildeboka som fylgjer med, men føler ikkje det blir heilt det same). Den første ideen min var å prøva biblioteket (kjøping av lydbøker er frykteleg uaktuelt), so eg gikk meg ein laaaang omveg om Folkebiblioteket ein dag på veg heim for å sjekka utvalet, som viste seg å vera serdeles skuffande. Har litt problem med å få uttrykt kor oppgidd eg kan bli over samtida sin fascinasjon for uintellektuell litteratur, ofte representert ved krim (ikkje at krim alltid er uinteressant eller uintellektuell, men mesteparten er det notildags) og, i aukande grad, av Anne B. Ragde (ikkje at eg har lese noko av henne, men eg tillet meg i dette høvet å vera uhøyrt fordomsfull). (Er det forresten eit godt teikn når ein begynnar å sutre over forholda notildags i ein alder av 25?) Ein del av den geniale planen min hadde dessutan vore å finna lydbøker på andre språk enn norsk (i hovudsak på tysk) for at eg i tillegg til å få intellektuell puttinn medan eg går, skulle få pussa oppatt språkkunnskapar som har meir eller mindre gått i djup dvale. Multitasking (som btw.lissom treng ei norsk omsetjing) på høgt nivå, tenkte eg. Biblioteket har dessverre ikkje eit spesielt stort utval av lydbøker på interessante språk, og ein særs liten del av dette utvalet er interessant som litteratur. Det kan jo tenkast at eg var litt i overkant kresi, men for å ikkje gi Prosjekt Lydbok eit dårleg utgangspunkt som kanskje kunne gjera meg negativt innstilt til lydbøker i all framtid, meinte eg det var viktig å i det minste velja ei bok eg verkeleg kunne tenkja meg å lesa.
Lånte til slutt On the Road av Jack Kerouac. Tingen såg ut som ei lydbok og sto i lydbokseksjonen, men var vel eigentleg meir ei samling utdrag ispreidd småeksperimentell jazzmusikk. Kanskje passande for sjangeren, men ikkje akkurat det eg hadde tenkt meg.
Det var på dette tidspunktet eg vende meg til min gamle venn Internettet og ba om råd. Og Internettet sa: "Bli lydbok", og det vart lydbok, i form av Librivox, ei side der ein kan lasta ned lydbøker på diverse språk heilt gratis. Eit fantastisk konsept eg allereie har prøvd ut for m.a. e-bøker (kanskje meir om det eksperimentet på eit anna tidspunkt, kven veit). Einaste problem er at det kun er gratis fordi det stort sett dreiar seg om forholdsvis gamle bøker (har vel noko med opphavsrett å gjera, går eg utifrå). Gjekk uansett laus på katalogen (som faktisk er imponerande stor), med friskt mot - gammalt er jo, som kjend, på ingen måte synonymt med dårleg.
Hadde i utgangspunktet sett meg ut Faust som ei bok som kunne vera interessant (bittelittegrann ambisiøst med mitt tysknivå kanskje, men finst det eigentleg ei lov som seier at ein må læra seg å krabba før ein kan gå? Inkårt måtte jo siga inn...). Denne skulle, ifølgje katalogsøk, vera ei lydbok Folkebiblioteket tilbyr, men var ikkje å oppdriva der. På LibriVox er ho i kjømda, og sida har dessutan ei svært sympatisk varslingsteneste som sender ein e-post når ei bok ein ventar på er ferdig opplasta. I teorien har eg no difor tid til å starta litt mindre ambisiøst, for so å avansera til Faust på eit seinare tidspunkt (so vil det jo visa seg om eg nokon sinne kjem so langt eller om det heile går i grøfta før den tid).
Anyway... Bestemde meg til slutt for å begynna med Joyce (har store ambisjonar om å lesa Ulysses snart, men snart begynte for ein god del år sidan. Me får sjå til sommaren...) og lasta inn A Portrait of the Artist as a Young Man på mp3-spelaren.

End of Bokblogging I, Part 1.

Prestasjonsangst

.

Det har vist seg å vera eit problem at originalitets-, interessantheits- og generelt fantastiskheits-nivået eg føler eit blogginnlegg bør ha aukar proporsjonalt med tida som har gått sidan sist eg la noko ut på bloggen. Har difor i dag bestemt meg for å legga ut noko eksepsjonelt ufantastisk (i.e. dette) for å dempa presset litt. Teorien er at det no er større sannsyn for at det kjem meir (om enn ikkje noko spesielt fantastisk) i ei ikkje altfor fjern framtid.
.